کاش در دهکده عشق فراوانی بود

توی بازار صداقت کمی ارزانی بود

کاش اگر گاه کمی لطف بهم می کردیم

مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود

کاش به هرمت دلهای مسافر هر شب

روی شفاف ترین ستاره مهمانی بود

کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد

قرض می داد به ما هرچه پریشانی بود

کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم

رنگ رفتار من و لحن  تو انسانی بود

مثل حافظ که پر از معجزه و الهام است

کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود

چقدر شعر نوشتیم برای باران

غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود

کاش سهراب نمی رفت به این زودی ها

دل پر از صحبت این شاعر کاشانی بود

کاش دلها پر افسانه نیما می شد

و به یادش همه شب ماه چراغانی بود

کاش اسم همه دخترکان اینجا

نام گلهای پر از شینم ایرانی بود

دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم

راز این شعر همین مصرع پایانی بود

ما چرا درد دلامون رو شده     ... حافظا حافظا....

چشم تو گر مست نبود منو گرفتار نمیکرد     شبگرد کوجه چشات در به در و خار نمیکرد

صدات اگه ساز نبود منو خاطرخوات نمیکرد    گوشای من دربازه و در واسه اون صدای تو بازنمیکرد

     چوحس بودنت نبود جاخالی قلب منو پر نمیکرد     کاش وقتی رفتی از برم دل بی تو فریاد نمیکرد

تو وقتی بودی پیش من دلم غریبی نمیکرد      کاش میشد وقتی تو بری دل فکر مردن نمیکرد

  Bi To Hadise Eshgho Digar Bavar Nadaram.

Joz Ba TO Boudan Arezooiee Dar Sar Nadaram.